Festen e Edi Ramës nuk e prishte dot asgjë më shumë se Himara. Ndërkohë që Kamza, Elbasani, pastaj Durrësi dhe Tirana dhe pastaj Tropoja dhe Shkodra binin një nga një, për të lënë me gojë hapur gjithkënd që ka votuar ndonjëherë në Shqipëri, Himara pa kështjellë, madje pa kandidat, po rezistonte në një betej që dukej e dëshpëruar. Edi Rama, i gjendur përballë sondazheve pesimiste, nuk mund të mos nxirrte flamurin e nacionalistit, strehën e sigurtë të fitores, në një vend ku lufta me Greqinë është mitizuar edhe në kohët moderne
Me një lëvizje mjeshtërore, duke kujtuar masakrën e Peshkëpisë për të cilën Beleri ishte deklaruar i pafajshëm nga gjykata, apo duke nxjerrë flamurin e bizantit si të vorio-epirit, duke përdorur një intervistë në mediat greke, Rama i hodhi trumës armikun, pavarësisht efektit të kundërt që mund të shkaktonte tek popullsia greqisht-folëse e Himarës.
Me llogaritë e Kryeministrit, nëse fitonte thellë fshatrat e Labërisë që kap Bashkia Himarë, me një humbje të ngushtë në fshatrat e bregut do të arrinte fitoren e kandidatit të preferuar, jo vetëm prej tij, por prej gjithë atyre që po ndërtojnë në bregdetin e jugut me statusin e Investitorit strategjik.
Pasioni nacionalist i mikut të Vuçiçit, fshihte pikërisht këtë të vërtetë; beteja për Himarën nuk kishte lidhje me atdheun por me zhvatjen e tij, nuk kishte lidhje me bashkëpunimin por me përqëndrimin e pushtetit, jo me helenizmin por me golemizimin e Jugut që po ndodh me hapa galopantë, duke sfiduar çdo ligj dhe çdo rregull.
Fshatrat turistikë që në fakt janë lagje banimi për të pasurit e ligjshëm dhe të paligjshëm, hotele me para të ligjshme dhe të paligjshme, miliona metër kub beton që ishte bërë gati për të vazhduar golemizimin, mund të hidhej në erë nga një politikan me profil lokal, në një fshat të vogël bregdetar.
Karta e korrupsionit ishte në favor të tij, karta e pronave ishte në favor të tij, karta e turizmit dhe shërbimeve në favor të tij. E vetmja gjë në disfavor ishte përkatësia etnike që kishte deklaruar dhe dyshimet për masakrën e Peshkëpisë.
Kështu, profesori i Demagogjisë, arriti të bindte gjithë shqiptarët, brenda dhe jashtë, mbështetës të tij apo të opozitës se po bënte në Himarë një betejë për atdheun. Opozita e kompleksuar heshti, kandidati i vetmuar nuk diti të mbrohej dhe vazhdoi gabimet si patriot i keq grek.
Brenda Himarës kampet u ndanë më keq, ndienja e lirisë për tu deklaruar, për të folur gjuhën që duan dhe domosdoshmëria për të mbrotjur pronën e tyre, i bëri shumicë ata që mbështesnin Belerin. E vetmja mundësi mbeti ajo që ndodhi, arrestimi i tij me një proces të montuar, zgjidhja e hesapeve personale duke përdorur policinë politike dhe drejtësinë patronazhiste, duke krijuar një rast unik për zgjedhjet shqiptare.
Për të intimiduar votuesit, në të gjithë vendin, pushteti kishte bërë shumë më pak se aq, por në Himarë kjo nuk ndodhi. Dje ata votuan si qytetarë të lirë, për të sfiduar një pushtet që rritet çdo ditë dhe u ka marrë pronat dhe frymën. Fitorja e vështirë e Himarës, tregon pikërisht fuqinë e lirisë, megjithëse me pak garanci nga Greqia.
